Podwójna czy pojedyncza spółgłoska w języku norweskim.
Podwójna czy pojedyncza spółgłoska w języku norweskim? Jest to zagadnienie, które może sprawiać nam trudność w trakcie nauki języka. Choć dla osób posługujących się językiem polskim długość głosek może wydawać się nieco nietypowym zagadnieniem, w norweskim odgrywa ona kluczową rolę. Dziś postaramy się wyjaśnić, jak podwójne i pojedyncze spółgłoski wpływają na znaczenie słów i ich pisownię.
Trochę teorii
W języku norweskim zarówno spółgłoski, jak i samogłoski mogą być długie lub krótkie, co ma bezpośredni wpływ na znaczenie wyrazów. Kiedy mamy do czynienia z podwójną spółgłoską w piśmie, wskazuje to na to, że jest ona długa, a spółgłoska przed nią — krótka. Tak jak w słowie „penn” (długopis). Jeśli natomiast widzimy pojedynczą samogłoskę, oznacza to, że jest ona krótka, a poprzedzająca ją samogłoska — długa; jak w słowie „pen” (ładny).
Praktyczne przykłady – pary minimalne
Aby lepiej zrozumieć, jak długość spółgłoski wpływa na znaczenie, spójrzmy na tzw. pary minimalne. Są to słowa, które różnią się tylko jedną cechą fonetyczną, na przykład długością spółgłoski. Przykładami mogą być „tak” (dach) i „takk” (dziękuję). W obu przypadkach „t” na początku jest takie samo, ale podwojona „k” w drugim słowie zmienia zarówno wymowę, jak i znaczenie.
Inne przykłady par minimalnych:
- bake (piec) — bakke (wzgórze)
- pen (ładny) — penn (długopis)
- mase (marudzić) — masse (masa)
- nyte (cieszyć) — nytte (korzyść)
- tiger (tygrys) — tigger (żebrak)
- luke (właz) — lukke (zamykać)
Kilka wyjątków
Są sytuacje, gdzie mimo pojedynczej spółgłoski, wymawiamy ją jako długą. Przykładem jest słowo „skal”, które mimo pojedynczej „l” wymawia się z długą spółgłoską, tak samo jak słowo „skall” (skorupa).
Inne przykłady wyjątków to:
- vil (chcieć) — wymowa taka sama jak słówka „vill” (dziki)
- tør (ośmielić się) — wymowa taka sama jak słówka „tørr” (suchy)
- når (kiedy)
- han (on)
- hun (ona)
