Wyrażanie przynależności w języku szwedzkim
Wyrażanie przynależności w języku szwedzkim jest stosunkowo proste, ale jest kilka rzeczy, które warto wiedzieć. W tym poście znajdziesz informację o tym, jak używać zaimków dzierżawczych, oraz jakie formy mają przymiotniki i rzeczowniki w takich konstrukcjach – zapraszam do lektury!
Zaimki dzierżawcze w języku szwedzkim – liczba pojedyncza:
- 1. osoba – min/mitt/mina (mój)
- 2. osoba – din/ditt/dina (twój)
- 3. osoba – hans (jego), hennes (jej), dess (jego – nie o ludziach)
Co ważne, w 1. i 2. osobie zaimki odmieniają się w zależności od rodzaju i liczby rzeczownika, który po nich stoi! Przed rzeczownikami z rodzajnikiem en użyjemy zaimka min albo din, np. min bil – moje auto, din flickvän – twoja dziewczyna. Przed rzeczownikami z rodzajnikiem ett powiemy już mitt lub ditt, np. mitt hus – mój dom, ditt namn – twoje imię. W liczbie mnogiej, już niezależnie od rodzajnika, użyjemy słówek mina oraz dina, np. mina bilar – moje auta, dina äpplen – twoje jabłka.
Nieco inaczej jest w 3. osobie – tam nie musimy martwić się o rodzajnik, ale mamy osobny zaimek męski – hans, np. hans barn, czyli jego dziecko – oraz żeński – hennes, np. hennes man, czyli jej mąż. Są to zaimki „zarezerwowane” dla ludzi, a kiedy mówimy o zwierzętach, przedmiotach itp., użyjemy z kolei zaimka dess, np. zamiast hundens matte – pani psa – możemy powiedzieć dess matte, czyli jego pani.
Liczba mnoga:
- 1. osoba – vår/vårt/våra (nasz)
- 2. osoba – er/ert/era (wasz)
- 3. osoba – deras (ich)
Znowu w 1. i 2. osobie te zaimki się więc odmieniają, powiemy więc np. vår kompis – nasz kolega, czy er katt – wasz kot, ale vårt jobb – nasza praca, czy ert barn – wasze dziecko. W liczbie mnogiej dodajemy do zaimków końcówkę -a, np. våra pengar – nasze pieniędze, era möbler – wasze meble. 3. osoba liczby mnogiej jest nieodmienna, więc tutaj nie trzeba wiele kombinować 🙂 Powiemy więc np. deras lägenhet – ich mieszkanie, deras hus – ich dom, deras växter – ich rośliny itp.
Warto też spojrzeć na to, co po zaimkach dzierżawczych dzieje się z formą przymiotnika i rzeczownika. Po zaimkach dzierżawczych w języku szwedzkim przymiotnik przyjmuje formę określoną. Jest to forma z dodatkową końcówką -a, niezależnie od liczby i rodzaju rzeczownika, którego dotyczy przymiotnik, co do zasady taka sama jak liczba mnoga przymiotnika. Rzeczownik z kolei jest wtedy zawsze w formie nieokreślonej – np.:
- Min röda bil – Mój czerwony samochód (rzeczownik rodzaju en: en bil)
- Mitt stora hus – Mój duży dom (rzeczownik rodzaju ett: ett hus)
- Mina fina böcker – Moje ładne książki (liczba mnoga)