Onomatopeje, czyli wyrazy dźwiękonaśladowcze (po szwedzku onomatopeiska albo ljudhärmande ord) to część języka, na którą chyba mało kto zwraca szczególną uwagę podczas nauki. A niesłusznie! Takie słówka potrafią wbrew pozorom być naprawdę przydatne, czasem też zupełnie różnią się od polskich odpowiedników, nawet jeśli opisują te same dźwięki. Dlatego poniżej znajdziecie właśnie onomatopeje w szwedzkim.
Na początek o tym, jakie dźwięki wydają szwedzkie zwierzęta:
- voff – hau (en hund – pies)
- mjau – miau (en katt – kot)
- nöff – chrum (en gris – świnia)
- kvack – kwak (en anka – kaczka)
- krax – krak (en kråka – wrona)
- kuckeliku – kukuryku (en tupp – kogut)
- ho – hu (en uggla – sowa)
- mu – mu (en ko – krowa)
A poniżej znajdziecie wyrazy dźwiękonaśladowcze z innych kategorii:
- knarra – skrzypieć, np. dörren knarrar – drzwi skrzypią
- prassla – szeleścić, np. pappret prasslar – papier szeleści
- porla – szemrać, np. ån porlar – strumyk szemrze
- susa – szumieć, np. vinden susar – wiatr szumi
- plaska – pluskać, np. de plaskar i vattnet – pluskają się w wodzie
- knarra – trzeszczeć, np. snön knarrar under fötterna – śnieg trzeszczy pod stopami
- mullra – grzmieć, huczeć, np. åskan mullrar – grom huczy
- surra – bzyczeć, np. humlan surrar – trzmiel bzyczy
- klirra – brzęczeć, np. glaset klirrar – szkło brzęczy
