Czas przeszły w języku norweskim 

Dzisiaj czas na kolejną lekcję gramatyki, tym razem nadeszła pora na czas przeszły w języku norweskim! Kiedy go używamy i jak tworzymy? Tego dowiesz się z dzisiejszego posta! 

Zacznijmy od tego kiedy stosujemy czas przeszły w języku norweskim:

Czasu przeszły (preteritum) używamy, gdy mówimy o przeszłości i chcemy podkreślić, kiedy dokładnie dane wydarzenie miało miejsce. Wskazuje on zakończone czynności, które nie mają skutków w teraźniejszości. 

Preteritum występuje bardzo często z określeniami czasu dotyczącymi przeszłości, m.in.:

• i går – wczoraj
• i forrige uke – w zeszłym tygodniu
• i fjor – rok temu
• for to uker siden – dwa tygodnie temu

A co z tworzeniem czasu przeszłego? 

Szyk zdania w czasie przeszłym jest taki sam jak w czasie teraźniejszym, tylko forma czasownika zmienia się z teraźniejszej na przeszłą. W języku norweskim czasowniki w czasie przeszłym dzielimy na regularne oraz nieregularne, o których pisaliśmy tutaj. Jeśli chodzi o czasowniki regularne, to dzielimy je na cztery grupy, co pozwala nam prawidłowo je odmienić. 

Czasowniki grupy I (koniugacja I)

Do tej grupy należy najwięcej norweskich czasowników. Ich temat kończy się na dwie spółgłoski (mogą być różne lub takie same) oraz te zakończone na spółgłoskę -d lub -t. Zarówno w formie czasu przeszłego preteritum, jak i perfektum partisipp dodajemy końcówkę –ET lub –A.  

• å vaske (myć) – vasket – vasket
• å bade (kąpać się) – badet – badet
• å jobbe (pracować) – jobbet – jobbet

Czasowniki grupy II (koniugacja II)

To czasowniki, których temat kończy się na jedną spółgłoskę, dwie takie same (a konkretniej -mm, -nn, -ll, -rr) oraz dwie spółgłoski, które wymawiamy jak jeden dźwięk (-ld, -lg, -nd, -ng). W czasie przeszłym preteritum dodajemy do czasownika końcówkę -TE, natomiast w czasie perfektum partisipp -T.

• å lese (czytać) – leste – lest
• å høre (słuchać) – hørte – hørt 
• å begynne (rozpoczynać) – begynte – begynt

Czasowniki grupy III (koniugacja III)

Do tej grupy należą czasowniki, których temat kończy się na spółgłoskę -v, -d, -g lub dwie samogłoski, które są dyftongami (-ie, -ye, -øy, -ei, -ai, -au). Tworzymy ją poprzez dodanie końcówki –DE w czasie preteritum, natomiast w czasie perfektum partisipp –D. 

• å leve (żyć) – levde – levd 
• å klage (narzekać) – klagde – klagd 
• å veie (ważyć) – veide – veid

Czasowniki grupy IV (koniugacja IV)

Są to czasowniki jednosylabowe, które kończą się na samogłoskę lub złożenia z tymi czasownikami. W formie preteritum dodajemy końcówkę -DDE, natomiast w formie perfektum partisipp –DD.

• å bo (mieszkać) – bodde – bodd
• å skje (dziać się) – skjedde – skjedd
• å sy (szyć) – sydde – sydd

Czas przeszły w języku norweskim nie jest trudny, jeśli opanujesz wszystkie podstawowe zasady jego tworzenia. Niestety czasowników nieregularnych trzeba się nauczyć na pamięć. Jeśli chodzi o czasowniki regularne, to duża liczba ćwiczeń sprawi, że z łatwością będziesz rozróżniać poszczególne koniugacje. Mamy nadzieje, że ten post pomoże Ci w zrozumieniu podstawowych zasad dotyczących czasu preteritum w języku norweskim! 

Zapraszamy na naszego Insta i Tiktoka, gdzie znajdziesz mnóstwo przydatnych informacji o norweskim.

W tym tygodniu ruszyły również zapisy na nasze kursy wakacyjne na które serdecznie zapraszamy!