Czas przeszły w języku szwedzkim
Jak tworzyć czas przeszły w języku szwedzkim i do czego jest on nam potrzebny? O tym dowiesz się z dzisiejszego wpisu!
Na początek warto wspomnieć o samym jego zastosowaniu:
Czas przeszły w języku szwedzkim służy do opisywania zdarzeń lub czynności, które wydarzyły się w przeszłości i zostały już zakończone. W języku szwedzkim ten czas gramatyczny nazywa się „preteritum”.
Często używane są wtedy określenia czasu wskazujące na to, że coś działo się właśnie w przeszłości. Na przykład, I går gick jag på bio (Wczoraj poszedłem do kina) lub Förra veckan åkte vi till Paris (W zeszłym tygodniu pojechaliśmy do Paryża).
A jak czas przeszły tworzyć?
Czasowniki możemy podzielić na cztery grupy, które są już Ci pewnie znane, jeśli kojarzysz tworzenie form czasu teraźniejszego, bezokolicznika czy trybu rozkazującego. Są to dokładnie te same grupy, a po prostu przy okazji czasu przeszłego dodajemy do nich inną końcówkę.
Koniugacja 1 (czasowniki – ar)
W tej grupie temat czasownika jest jednocześnie bezokolicznikiem. Czasownik otrzymuje kkońcówkę –ar w czasie teraźniejszym. W czasie przeszłym do formy bezokolicznika dodajemy z kolei końcówkę -de.
prata (rozmawiać) – pratar – pratade
stanna (zostawać) – stannar – stannade
spela (grać) – spelar – spelade
Koniugacja 2 (czasowniki – er)
W przypadku tej grupy temat (czyli np. forma trybu rozkazującego) nie jest jednocześnie bezokolicznikiem czasownika.
Czasownik ma końcówkę – er w czasie teraźniejszym. W czasie przeszłym dodajemy najczęściej
-de do tematu czasownika.
stänga (zamykać) – stänger – stängde
ringa (dzwonić) – ringer – ringde
beställa (zamawiać) – beställer – beställde
Ale uwaga! Jeśli temat czasownika kończy się na k, p, s, t lub x, to dodajemy do niego końcówkę
-te. Wynika to po prostu z tego, że taką kombinację łatwiej i naturalniej nam wtedy wymówić:
köpa (kupować) – köper – köpte
åka (jechać) – åker – åkte
tycka (uważać) – tycker – tyckte
Koniugacja 3
Mniej liczna grupa zwykle jednosylabowych czasowników, których forma bezokolicznika kończy się nie na -a, a na inną samogłoskę. W czasie przeszłym dodajemy do nich końcówkę -dde.
bo (mieszkać) – bor – bodde
tro (wierzyć) – tror – trodde
må (czuć się) – mår – mådde
Koniugacja 4
To czasowniki, które posiadają nieregularne formy czasu przeszłego. Więcej o nich pisaliśmy tutaj.
