Nie da się ukryć, że jednym z większych wyzwań w nauce języków skandynawskich jest wymowa. W sporej części dzieje się tak przez to, że nie wszystko, co piszemy, jest wymawiane. Rządzą tym jednak pewne zasady i w sporej części jest to całkiem regularne! Poniżej opisujemy właśnie nieme głoski w szwedzkim, czyli to, czego lepiej nie wymawiać.
Na początku warto wspomnieć, że jeśli będziesz te litery wymawiać, to w znacznej większości przypadków nie będzie to wielki błąd i będziesz i tak zrozumiany_a – natomiast będziesz brzmieć bardziej naturalnie i „szwedzko”, pomijając je.
Zazwyczaj nie wymawiamy więc:
- g w słowie jag – /ja/, czy w rozmaitych słówkach zakończonych na -dag, np. middag – /midda/, måndag – /månda/ itp., a także w słowach zakończonych na -ig/igt/iga, np. trevlig – /trevli/, trevligt – /trevlit/, trevliga – /trevlia/
- k w końcówce –skt – taką zbitkę trudno nam wymówić, więc pomija się zwykle środkową literę, np. faktiskt – /faktist/, typiskt – /typist/
- d w słowach vad – /va/, med – /me/, czy ledsen – /lesen/. Zdarza się też, że opuszczamy środkową sylabę, np. sådan – /sån/, sedan – /sen/
- t m.in. w det – /de/ czy mycket – /mycke/
- l w przyimku till, np. jag går till skolan – /ja går ti skolan/. Często też omijamy je w słówkach vilken, vilket, vilka – /viken, viket, vika/
- i w inte – np. frazę jag vet inte wymówimy więc jak /ja vet nte/
